رونق گردشگری با جذب عشایر دیجیتال
فراجا: خراسان رضوی باتوجه به این پیش بینی که پتانسیل بالایی برای بازگشایی سفرهای بین المللی وجود دارد، ممکنست مقاصد جنوب شرقی آسیا با تبدیل شدن به مقصد کار، عشایر دیجیتال (افرادی که از فناوری ارتباطات راه دور امرار معاش کنند و زندگی خودرا به شیوه عشایری انجام دهند) بسیاری را از زمان شیوع بیماری همه گیر برای کار و زندگی جذب کنند.
به نقل از نیوز، بیشتر کشورها مرزهای خودرا برای مهار بیماری همه گیر بستند و زمانی که اوضاع تاحدودی کنترل شد، تعدادی از مقاصد جهانی و آسیایی مانند کارائیب (پالما و دومنیکا)، مالدیو یا امارات متحده عربی مرزهای خودرا به روی گردشگران بین المللی خصوصاً افرادی که قصد ماندن طولانی مدت برای احیاء صنعت گردشگری و حفظ سلامت عمومی را داشتند، باز کردند. از موفقیت های این کشورها، فراهم کردن شرایط طولانی مدت است که انتخاب عاقلانه ای برای شروع مجدد سفرهای بین المللی باشد.
برمبنای انعطاف پذیری کاری گردشگران و مدل کاری (دورکاری) و کار از خانه، هتل یا اقامتگاه و محل کار که تلفیقی از کار و تعطیلات است، زمان طولانی که گردشگران بتوانند از سفر طولانی مدت لذت ببرند، در صورتیکه ازراه دور امرار معاش می کنند، روندی رو به رشد خواهد بود.
از آنجائیکه گذرنامه های واکسن هنوز در مقیاس وسیع (چه در سراسر جهان و چه در سراسر منطقه) استفاده نمی شوند، ممکنست سازگاری با تبدیل شدن به مقصد کار، برای کشورهای جنوب شرقی آسیا خصوصاً کشورهایی که توانایی کار ازراه دور را دارند، هنوز در آستانه جذب گردشگران بین المللی (عشایر دیجیتال) باشد.
چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی برای توسعه در مقاصد کاری مناسب هستند؟
کشورهای آسیایی مانند اندونزی، مالدیو و تایلند در خیلی از سیستم عامل های عشایر دیجیتال، به سبب سیاست های آشکار برای توریستهای خارجی، به دلیلهای ذیل همیشه مقاصدی هستند که برای کار طولانی مدت سفارش شده اند.
اولا، از نظر جغرافیایی، کشورهای جنوب شرقی آسیا و همین طور آسیا معمولا دارای آب وهوای گرمسیری و سواحل زیبا هستند. در عین حال، هر کشور مانند مالدیو با جزایر بی شمار و پراکنده در مجمع الجزایر، تایلند با شهر پوکت، استان کرابی، جزیره ساموی و منطقه کولانتا، فیلیپین با شهر سبو و مانیل (پایتخت فیلیپین) یا اندونزی با جزیره های بالی و لومبوک، جزایر زیبا و مختلفی دارند. باتوجه به این خاصیت مساعد جغرافیایی، مقصد می تواند سفر قرنطینه ای (تجربه همزمان سفر و قرنطینه برای گردشگران) یا حباب تفریحی (رفت وآمد گردشگران از یک هتل یا اقامتگاه به دیگری به شرط اجازه عدم قرنطینه) را گسترش دهد.
هم اکنون، تایلند برخی از طرح های سفر قرنطینه ای مانند قرنطینه گلف، قرنطینه ویلا یا قرنطینه قایق بادبانی را بطور آزمایشی اجرا کرده است. علاوه بر این، ویتنام همین طور در حال بررسی سفر قرنطینه ای در جزیره فوکوک است. اگر تلفیقی از این طرح های سفر قرنطینه به همراه کار امکان پذیر باشد، به احتمال زیاد مقصد موجب جذب تعداد زیادی از گردشگران بین المللی، خصوصاً با افزایش تقاضا برای کار و زندگی خواهد شد.
دوم، بیشتر مقاصد دارای فضای کار اشتراکی هستند. یافتن فضای کاری ایده آل و جامعه عشایر دیجیتال برای گردشگران در چیانگ مای یا پوکت (تایلند)، بالی (اندونزی) و همین طور در خیلی از جزایر آرام و غیر توریستی مانند کولانتا یا جزیره Koh Phangan (تایلند) دشوار نیست. حتی اگر فضاهای کار اشتراکی زیاد نباشد، هتل ها یا اقامتگاه ها در مقصد می توانند بسته های کاری را راه اندازی کنند که در این هتل ها یا اقامتگاه ها پیشنهادهای ویژه ای برای رزروهای طولانی مدت (هفتگی یا ماهانه) با نرخ ارزان تر از نرخ متوسط شب، همراه با خدمات خاصی مانند وای فای ثابت، صبحانه رایگان یا دسترسی به تعدادی از امکانات ارائه می دهند. بعنوان مثال، هم اکنون مالدیو، فاقد هرگونه فضای کار اشتراکی است، بدین سبب هتل ها و اقامتگاه های آنجا مانند ناوتیلوس مالدیو، سونوا فوشی یا آنانتارا دیگو برای جذب گردشگران بسته های کاری را با قیمت های رقابتی به وجود آورده اند.
در نهایت، هزینه های زندگی در کشورهای جنوب شرقی آسیا نوسان دارد، اما هنوز هم برای عشایر دیجیتال، خصوصاً از اروپا یا آمریکا قابل پرداخت می باشد. با درآمد عادی آنها، کرایه اتاق های طولانی مدت هتل و لذت بردن از «محل کار» جدید و مهیج کاملا امکان پذیر است.
برخی از چالش ها
دبی یکی از مقاصد در آسیاست که ویزای عشایر دیجیتال دارد و به عشایر دیجیتال اجازه ورود می دهد و آنان می توانند خانواده را جهت زندگی به دبی بیاورند و یک سال برای شرکت خود در کشور مبدا دورکاری کنند. دبی حتی مالیات بر درآمد شخصی را از این عشایر دیجیتال دریافت نمی کند، حتی اگر از خدماتی مانند ارتباطات ازراه دور یا آموزش در این کشور نیز استفاده کنند.
در همین حال، بیشتر مقاصد جنوب شرقی آسیا برنامه ویزای کار مناسب برای عشایر دیجیتال ندارند، برای اینکه آنها عمدتاً آزادکار هستند و یا در شرکت های مستقر در فناوری کار می کنند، بدین سبب مجوز کار لازم را ندارند.
در تایلند، برای اقامت تا چهار سال یک برنامه گذرنامه کار با نام SMART Visa وجود دارد. با این وجود، فقط افراد با صلاحیت بالا که گواهی درآمد بالا دارند، مجاز به استفاده از این برنامه هستند. در اندونزی نیز برنامه های ویژه گذرنامه گردشگری برای اقامت طولانی مدت مانند Social Visa، Tourist Visa و Cultural Visa وجود دارد که به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا ۶۰ روز اقامت داشته باشند و می توانند آنرا ۳ دوره ۳۰ روزه دیگر تمدید کنند. با این وجود، همگی گذرنامه های گردشگری هستند، به این معنا که اجازه کار به گردشگران در کشور را نمی دهند.
ویتنام نیز فوکوک را بعنوان محل کار برای عشایر دیجیتال انتخاب نموده است و گذرنامه عشایر دیجیتال را علاوه بر گذرنامه گردشگری فعلی (برای یک تا سه ماه اقامت) ارائه می دهد. با این وجود، این مورد تعدادی از مراکز بهداشتی و درمانی جزیره را تحت فشار قرار خواهد داد، خصوصاً هنگامی که برنامه واکسیناسیون هنوز به شکل گسترده استفاده نشده است و ویتنام همچنان محتاط است تا اطمینان حاصل کند که شیوع بیماری از خارج کشور نباشد.
منبع: فراجا
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب