از تخت جمشید تا امروز:
هویت ایرانی در مقابل ایران هراسی
به گزارش فراجا، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در گفت و گو با خبرآنلاین اظهار داشت: «در دوره پس از جنگ یا الان که در ترک مخاصمه موقت هستیم، مهم ترین نیاز ما بهبود رابطه دولت - ملت است. به این معنا که ما بدانیم مردم سوخت نظام سیاسی اند. نظام سیاسی بدون داشتن این سرمایه امکان حرکت ندارد.»
فهیمه نظری: در روزهایی که ایران دوازده روز سخت و سرنوشت ساز را پشت سر گذاشت و با تجاوزگری و جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی مواجه گردید، ناممکن ها با همدلی مردم و تلاش دولت امکان پذیر شد. دکتر سیدرضا صالحی امیری، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در گفت و گویی صمیمانه و صریح با خبرآنلاین، ضمن روایت اقدام های دولت در این بحران و ارزیابی نقش نهادهای مختلف، از سرمایه بی بدیل اجتماعی مردم ایران سخن گفت. وی تصریح کرد که همراهی و دلسوزی ملت، پشتوانه اصلی حاکمیت است؛ سرمایه ای که باید بالاتر از پیش قدر آن دانست و برای حفظ و تقویت آن کوشید.
وزیر میراث فرهنگی، ضمن اشاره به وظایف تازه حاکمیت در دوران بعد از جنگ، بر لزوم توجه به انسجام اجتماعی و تقویت هویت ملی برای گذر از دشواری ها و تضمین بقای ایران تأکید نمود. آنچه در ادامه می خوانید، مشروح این گفتگو است.
*کشور ما دوازده روز درگیری یک جنگ همه‌جانبه بود، و مردم فضای بسیار رعب آوری را تجربه کردند. در بین آنان تحلیل های فراوانی درباره ی چرایی وقوع این جنگ وجود دارد. شما بعنوان یکی از اعضاء خانواده دولت فکر می کنید حال که به شکلی در ترک مخاصمه موقت به سر می بریم وظیفه دولت در برابر مردم برای تبیین این ماجرا چیست؟
من فکر می کنم در طول این زمان ما با مجموعه ای از وقایع تلخ و شیرین مواجه شدیم. باید در یک فرصت کافی در آینده تمام ابعاد و زوایای این جنگ دوازده روزه را کالبدشکافی و تحلیل کنیم؛ اما امروز بالاتر از هر زمان دیگری نیازمند یک شناخت واقع گرایانه از وضع موجود کشور هستیم. در جواب اینکه چرا وارد جنگ شدیم؟ چون به ما حمله شد. آیا آمادگی داشتیم یا خیر؟ و سؤالات خیلی از این دست درباره ی فضای پیش از جنگ یعنی دوران مذاکره، حین جنگ و بعد از آن وجود دارد که باید برای اقناع افکار عمومی به آنها پاسخ دهیم. ما امروز بالاتر از هر زمان دیگری نیاز داریم تحلیلی واقعی و عقلانی از فضای جنگ داشته باشیم.
*در این جنگ ملت نشان داد که همه جوره پای ایران ایستاده است و انسجام درونی خودرا حفظ کرد، چونکه اولویت در هر شرایطی حفظ تمامیت سرزمینی است. برنامه دولت از این پس برای حفظ این انسجام چیست؟
دقیقاً همینطور است؛ این یکی از دستاوردهای ما در این جنگ بود؛ علیرغم همه سختی ها، چالش ها، شهادت ها و تخریب هایی که صورت گرفت (از همین تریبون بر ارواح طیبه شهدا درود می فرستیم). این جنگ نشان داد تحلیلی که در بین قسمتی از جامعه و ساختار قدرت شکل گرفته بود بر مبنای اینکه ایرانیان گرفتار چندگانگی، شکاف و تعارض شده اند، درست نیست. ما در این دوازده روز نکته مهمی را فهم کردیم که احتیاج به یک تحلیل جامعه شناختی جدید دارد و آن این است که همه ایرانی ها منهای رنگ، پوست، نژاد، مذهب، جنسیت و قومیت در دایره ای به نام ایران بزرگ جمع شده اند و نقطه اتصال و حلقه وصل همه آنان مفهوم مقدسی به نام «ایران» است؛ مفهومی که هم دلبستگی می آورد و هم وابستگی. نه فقط ایرانی ها در جغرافیای ایران بلکه ایرانی ها سراسر جهان این دلبستگی را بیان نمودند. همه آن هایی که از حاکمیت گله مندند، نقد دارند، ناراضی اند و از فشار مهاجرت کرده اند، بازهم دلبسته به ایران اند و دغدغه ایران دارند. این انسجام بزرگ ترین سرمایه ای ست که الان در اختیار ما قرار دارد و باید قدر آنرا بدانیم.
اما انسجام یک بنر و شعار نیست که به دیوار چسبانده شود، بلکه یک عمل است؛ یعنی مجموعه شاخص هایی در کنار هم قرار می گیرند و انسجام را به وجود می آورند. انسجام یعنی باور به اینکه این جامعه متکثر است و انسان ها، احزاب، گرایش ها، اقوام و نحله های فکری متفاوت در درون آن زیست می کنند. وقتی از انسجام صحبت می نماییم یعنی همه این ها را به رسمیت بشناسیم و حقوق آنها را محترم بدانیم. انسجام در فضایی شکل می گیرد که مردم احساس کنند، نظام سیاسی در کنار آن هاست و برای آنها ارزش قائل است. یکی از بن مایه های انسجام، سرمایه اجتماعی است؛ یعنی اعتماد، رضایت و مشارکت اجتماعی. انسجام یعنی ما برای بقای ایران از حقوق خودمان عدول می نماییم و در کنار هم قرار می گیریم. وقتی از انسجام صحبت می نماییم، از شرافت و فضیلت و معرفت ایرانی صحبت می نماییم. همه این ها شاخصهای انسجام بخش جامعه اند. یکی از این شاخصها هم تمدن و فرهنگ ایرانی است که این جامعه را به هم پیوند زده است. وقتی از ایران صحبت می نماییم، از یک کشور پنجاه ساله یا پانصدساله صحبت نمی نماییم بلکه از بزرگ ترین تمدن بشری صحبت می کنیم؛ ازاین رو ایران و ایرانی ریشه و تبار تاریخی دارد. این یکی از پیوندهای انسجام بخش است. لایه های تمدنی ما این جامعه را به هم پیوند زده است. مهم تر از تمامی این ها؛ آن عنصری که موجب بقای جامعه ایران شده، فرهنگ ایرانی است. فرهنگ ایرانی از مفاهیمی چون تعلق، احساس، هنر، شعر، تاریخ و ادبیات شکل گرفته است. وقتی از مفهوم ایران صحبت می نماییم، درباره ی سعدی و حافظ و فردوسی و مولانا صحبت می نماییم.
از تخت جمشید و پاسارگاد و نقش جهان و از هزاران اثر تمدنی صحبت می نماییم که جامعه را به هم پیوند داده و این مفصل بندی شکل گرفته و در کنار هم به یک ظرفیت بزرگ به نام ایران تبدیل گشته است. ایران مثل بسیاری از کشورهای تازه متولدشده، یک جامعه ابتر نیست. ایران دارای یک تاریخ، تبار، ریشه و شناسنامه ای ست که هر ایرانی به بودن در جغرافیای آن افتخار می کند.
این جنگ، هویت ملت ایران را تقویت کرد و به نظر من این دستاوردی بسیار اهمیت دارد. من فکر می کنم ما پس از جنگ رسالت سنگینی در اینباره بر دوش داریم.
*دولت در طول این جنگ دوازده روزه چه اقداماتی را انجام داد، به تعبیر بهتر کجای این ماجرا قرار داشت؟
دولت یک وظیفه برای خودش تعریف کرد و آن این بود که ملت احساس کند دولت در کنارش است و احساس بی پناهی، نگرانی و ناامنی نکند. بودن دولت در کنار ملت به مفهوم ایجاد امنیت، معیشت، خدمات، کرامت انسانی، امنیت روانی، جانی، مالی و سیاسی است.
دولت کوشید همه نیازها را از بنادر گرفته تا سایر شهرها و روستاها به دست مردم برساند. در ۲۴ ساعت اول گرفتار مشکل بودیم، این واقعیت است. به سبب اینکه آمادگی لازم وجود نداشت؛ ولی فورا دولت توانست صحنه را به دست بگیرد، مدیریت کند و کالا، خوراک، پوشاک، مسکن، حمل و نقل، بهداشت و خدمات بخصوص سوخت را به مردم برساند. جامعه گرفتار یک فشار روانی سنگین بود، خانواده ها از شهرهای شان به خیلی از مناطق دوردست رفتند، و در چنین شرایطی دیگر نباید تحت فشار کمبود یا فقدان خدمات هم قرار می گرفتند. به همین خاطر دولت کوشید در حد ممکن خدمات رسانی کند. البته کاستیهایی هم وجود داشت، ما انکار نمی نماییم. بارها به خاطر این نقصان ها عذرخواهی کردیم، این جا هم عذرخواهی می نماییم.
واقعاً دولت با همه ظرفیت خود به میدان آمد؛ اما بطور قطع جنگ است و در آن حتما کاستیهایی شکل می گیرد و از این منظر ما از ملت مان عذرخواهی می نماییم.
یکی از مسایل جدی جنگ عدم دسترسی به خدمات و کالاهاست. در این جنگ دولت کوشش کرد که خدمات، کالاهای اساسی و نیازهای عاجل را به خانواده ها برساند. کمیته های تخصصی از قبیل امنیت، اقتصاد، راه وترابری، صنعت وبازار و بهداشت ودرمان شکل گرفت. ذیل کمیته امنیت، وزیر کشور جلسات مستمر برای امنیت جامعه تشکیل داد. این کمیته به شکل جدی و ۲۴ساعته فعال بود. کمیته اقتصاد در جهت خدمات رسانی اقتصادی فعالیت می کرد. کمیته صنعت وبازار بطور فعال در صحنه بود. بازار هم انصافاً صادقانه به میدان آمد و خدمات رسانی کرد. به عقیده من بازار در این جا نقش تاریخی اش را انجام داد. کمیته بهداشت ودرمان تمام بیمارستان ها را در آماده باش و فعال نگه داشت. هلال احمر و نیروی انتظامی برای امنیت مردم به شکل شبانه روزی فعالیت می کردند. شهرداری ها نیز با تمام توان در میدان بودند. بطور کلی مجموعه خدمات رسانی در حدی بود که اعتراض کمتری داشتیم. نه اینکه نارضایتی نبود، ولی واقعا در حد زیادی رضایتمندی هم مشاهده شد.
نکته دوم اینکه دولت رسالت دیپلماسی را به عهده داشت. وزیر محترم خارجه و کل کادر وزارت خارجه در این زمان تا امروز که آقای دکتر عراقچی در دولت حضور داشتند، بی وقفه درحال هم اندیشی و دیپلماسی بودند. محصول آن یکی این بود که اروپا تقاضای یک نشست اضطراری داشت. این از دستاوردهای بزرگ وزیر خارجه در این زمان بود. همینطور نشست کشورهای اسلامی در ترکیه و بیانیه بسیار خوبی که آنها صادر کردند، در پی آن، سفری که وزیر محترم خارجه به مسکو داشتند و با ولادیمیر پوتین گفتگوی بسیار سازنده ای انجام دادند. همینطور گفت وگوهای رییس جمهور محترم با مقامات ارشد دنیا داشتند؛ از آقای مکرون تا پوتین، بن سلمان، امیر قطر و سایر سران کشورها، همه این تلاش ها به مدیریت جنگ کمک کرد. این خدمات دولت بود که نباید انکار شود. علاوه بر اینکه پشتیبانی نیروهای مسلح وظیفه دولت بود که همزمان با جنگ انجام می شد. وزارت دفاع و مجموعه پشتیبانی جنگ به عهده دولت بود. این وظیفه را نیز دولت انجام داد.
نکته مهم تر، ارتباط دولت با مردم در طول این مدت بود. هرچند همه کارشناسان امنیتی و تیم حفاظتی به شدت تاکید داشتند که رییس جمهور باید در فضای امن قرار بگیرد ولی رییس جمهور شخصاً وارد فضای عمومی شد، هر روز به وزارت خانه ها، دستگاه ها، صداوسیما، هلال احمر، و محیط های مختلف سرکشی می کرد. حضور صحنه ای شخص رییس جمهور به مدلول این است که دولت حیات دارد و در صحنه است.
یک اقدام دیگر هم دولت در این زمان انجام داد که چندان به آن پرداخته نشده؛ و آن این است که جریان زندگی در این دوازده روز تعطیل نشد.
*نکته ای را اشاره کردید در مورد تعامل خوب بازار با دولت در این زمان، بطور کل تعامل مردم را با دولت در این جنگ چگونه دیدید؟ گزارش های رسیده در اینباره چه می گویند؟
امروز وزیر محترم صمت در دولت گزارش بسیار مثبتی راجع به عملکرد صنوف مختلف ارائه نمود. در طول این مدت بازار با تمام ظرفیت در کنار مردم قرار گرفت و نه تنها کالا و خدمات را برای مردم فراهم نمود، در خیلی از موارد کاهش قیمت یا حذف سود انجام داد. این نشان داده است که یک نوع رویکرد انسانی، اخلاقی و مسئولیت اجتماعی در بازار شکل گرفته بود. شما حتما شنیدید که در استان ها و شهرهای مختلف نان، خدمات، امکانات و... با ۵۰ درصد تخفیف و در بعضی جاها حتی رایگان ارائه می شد. همین مساله را ما در هتل های مان نیز داشتیم. برخی از هتل های ما اعلام نمودند که با ۵۰ درصد تخفیف میزبان مردم خواهند بود. برخی از مراکز اقامتی مان در بسیاری از بوم گردی ها و مراکز گردشگری حتی رایگان مسافران را پذیرش می کردند.
یک اتفاق پرارزش دیگر اینکه مفاهیم نوع دوستی، انسان دوستی و با هم بودن در این زمان شدت گرفت. این سرمایه است و ما باید آنرا یک ارزش بدانیم و حفظ نماییم. جامعه ایران، جامعه بااحساس، بافضیلت و بامعرفتی است، در شرایط سخت در کنار دیگران قرار می گیرد. از این پدیده بعنوان جمع گرایی نام می بریم، بجای فردگرایی؛ یعنی همان سرمایه اجتماعی. این بسیار اهمیت دارد. دولت و نظام سیاسی باید قدر این سرمایه های اجتماعی را بداند و یک بازسازی در روابط دولت وملت شکل بگیرد.
*پیشنهاد شما برای بازسازی روابط دولت - ملت از این پس چیست؟
وقتی از بازسازی روابط صحبت می نماییم، یعنی در گذشته کدورت هایی وجود داشته است. به دنبال انکار نیستیم. قسمتی از جامعه ناراضی بودند. این نارضایتی هم اشکال مختلف داشته است: بخشی نارضایتی اقتصادی بود؛ شامل معیشت، عدم اشتغال، تورم، گرانی. بخشی نسبت به بحث آزادی های اجتماعی و احساس امنیتی روانی بود... اشکال مختلف داشت. این انکارکردنی نیست. حالا که دولت (به مفهوم عام یعنی نظام سیاسی و حاکمیت) این باور را پیدا کرده است که مردم در شرایط سخت در کنار حاکمیت قرار می گیرند، امروز پس از جنگ باید در کنار مردم قرار بگیرد تا مردم احساس امنیت کنند. باید مداخلات مان را در حریم خصوصی مردم کم نماییم. باید بپذیریم که جامعه ایران فرهیخته و فهیم است. باید بپذیریم که با جامعه از زبان اقناع صحبت نماییم، نه اجبار. باید بپذیریم که در نظام باورهای مان مفاهیم همگرایی، همدلی و همدردی را تقویت نماییم و از انشقاق، خط کشی، انگ زنی، انتقام جویی، و چنگ زنی پرهیز نماییم. این یعنی بازسازی روابط بین دولت و مردم. باید بپذیریم که بقای نظام سیاسی وابسته به سرمایه اجتماعی است.
ما چهار پایه اصلی قدرت داریم که نخستین آن حیثیت و اقتدار ملی ایران در داخل و در سطح جهان است. سطح دوم خود ایران است؛ بقای ایران عالی ترین آرمان ماست. همه ایرانیان در سراسر جهان منهای همه برش هایی که وجود دارد در دایره ایران کنار هم قرار می گیرند، و نکته سوم نظام سیاسی است که می تواند در دایره یک سرزمین اعمال حاکمیت کند، قانون اعمال نماید و به مطالبات جامعه پاسخ دهد. بدون نظام سیاسی نمی شود کشور را اداره کرد. و نکته چهارم: همه آن شاخصهای اصلی حیثیت و اقتدار ملی، نظام سیاسی و ایران بزرگ ما به یک اصلی به نام «مردم» گره خورده است. هویت ما مردم اند. ازاین رو در دوره پس از جنگ یا الان که در ترک مخاصمه موقت هستیم، مهم ترین نیاز ما بهبود رابطه دولت - ملت است. به این معنا که ما بدانیم مردم سوخت نظام سیاسی اند. نظام سیاسی بدون داشتن این سرمایه امکان حرکت ندارد.
*همان طور که قبل تر اشاره کردید، در این جنگ اهمیت تقویت هویت ایرانی بر همگان روشن شد. قسمتی از این هویت، تاریخی است که می تواند بعنوان مقوم اصلی انسجام ووفاق ملی عمل کند. یعنی ما وقتی از مفهوم «ایران» صحبت می نماییم، بیش از تمامی نیازمند توجه به آن هویت تاریخی هستیم. برنامه های پیش روی دولت و نظام حاکم در آینده در تقویت این هویت چه خواهد بود؟ مصداقی عرض می کنم بطورمثال در مورد روز کوروش، جشن ها و مراسم های باستانی و... الان بالاتر از همیشه و بطور ملموس متوجه شدیم که چقدر توجه به این ها می تواند بعنوان قوام دهنده هویت ملی کار کند. در گذشته شاهد بودیم که در مقابل برگزاری روز کوروش از طرف حاکمیت گاردی وجود داشت. الان با پی بردن به اهمیت این نمادهای هویت تاریخی، چه برنامه هایی برای آینده دارید؟
وقتی از جامعه ایران صحبت می نماییم یک جسم است، یک روح. جسم جغرافیای ایران، بناها، عناصر مادی، شهر و معماری است؛ اما این جامعه یک روح دارد. هویت، روح جامعه ایرانی و چسب بقای جامعه است. ما بدون هویت روح نداریم. جسم بدون روح امکان زیست ندارد، مرده است. هویت یعنی تضمین بقای یک ملت. در فضای فعلی باید برای تقویت هویت مان بحث نماییم، هویت که وجود دارد؛ اما ضرایب و شاخصهای هویت در پروسه تحولات گرفتار تغییر می شوند اما هیچ جامعه ای در کره خاکی بدون هویت نمی تواند ادامه حیات دهد.
این هویت شاخصهای مختلف دارد: یکی هویت سیاسی است؛ جامعه باید احساس آزادی سیاسی داشته باشد؛ تشکلات، احزاب و... به وجود آیند. یکی هویت اجتماعی است؛ احساس امنیت و آزادی اجتماعی، گروههای مدنی و... یکی هویت اخلاقی است؛ جامعه ایران اخلاق مدار است. دارای هویت اخلاقی است. به ارزش های اخلاقی پایبند است. یک سطح هویت خانوادگی است. جامعه ایران خانواده محور است. خانواده در ایران اصالت دارد. بقای جامعه ایران به بقای خانواده گره خورده است. یک سطح هویت عالی است، هویت ملی؛ یعنی ایران هویت دارد. این عناصر هویتی که کنار هم قرار می گیرند هویت ملی را شکل می دهند؛ آنچه ما از آن بعنوان حیثیت، مشروعیت و اقتدار ملی صحبت می نماییم. ازاین رو هویت چسب بقای یک نظام سیاسی است. رسالت اساسی دولت، تقویت و پیشرفت سطح هویت در جامعه است.
این امر نیز دو لازمه دارد: اول توجه به عناصر هویت ساز است. چه عناصری هویت را تقویت می کند؟ دولت باید مقوم آنها باشد. سطح دوم کار آمدی است. مردم بر کار آمدی نظام سیاسی قضاوت می کنند. الان متغیری به نام «ایران» هویت ساز وجود دارد. وقتی ما از جغرافیای ایران صحبت می نماییم، منظورمان طبیعت، کوه، دریا، جنگل و... است؛ اما وقتی از روح ایران و هویت ایرانی صحبت می کنیم؛ یعنی تعلق به سرزمین. یعنی شما از اینکه در این سرزمین زندگی می کنید احساس غرور و افتخار می کنید؛ یعنی دلبستگی به ایران. این می شود هویت ایرانی. هویت ایرانی ما چیست؟ اسلام (اسلام در این سرزمین هویت بخش است. محرم و عاشورا و تاسوعا و اربعین هویت دینی ایرانی ها است) و فرهنگ و تمدن ایرانی، همین چیزی که سؤال شماست. چهارشنبه سوری و سیزده به در و نوروز و... هویت ایرانی ماست. ما بین اسلامیت و ایرانیت تعارضی نمی بینیم. در تاریخ ۱۴۰۰ساله هم بین این دو تعارضی وجود نداشته است. این تعارض ساختگی است. حاکمیت باید هم هویت ملی و هم دینی را تقویت کند. باید این ها را در کنار هم ببینیم و مکمل هم، نه مقابل همدیگر. یکی از انحراف ها در گذشته این بود که این دو را در مقابل هم تعریف کردند، در حالیکه این دو در کنار همدیگر هستند و در هم ممزوج اند. کجا در تاریخ ایران بین چهارشنبه سوری و نوروز و سیزده به در و روزهای ملی ایرانی ها با روزهای دینی تعارض وجود داشته است؟ به خاطر دارم یک سال عاشورا به چهارشنبه سوری برخورد کرد، همه مانده بودند که چه اتفاقی مقرر است بیفتد. مردم یک هفته چهارشنبه سوری را زودتر برگزار کردند. هیچ اتفاقی هم نیفتاد، چرا؟ چون جامعه خودتنظیمی دارد، چون هم به ایرانیت باور دارد و هم به اسلامیت.
*در مورد ایرانی ها خارج از کشور، هیچ راهکاری برای ترمیم رابطه آنان با حاکمیت درنظر گرفته اید؟
اگر اشتباه نکنم ۱۵بهمن ۱۴۰۲ بود که کتاب «مهاجرت نخبگان» ما توسط آقای دکتر ظریف و آقای دکتر علی اکبر صالحی رونمایی گردید. در آن جا من بطور مشروح نسبت به مسئله ایرانی ها خارج از کشور صحبت کردم. گونه شناسی کردم. ۱۰گونه ایرانی ها خارج از کشور را برشمردم. انگیزه شناسی کردم؛ انگیزه ایرانی ها برای مهاجرت. بعد نوع نگاه ایرانی ها به سرزمین مادری و نوع اشتغال، تحصیل و رفتار ایرانی ها در کشورها را مورد بحث قرار دادم. صادقانه عرض کنم؛ ایرانی ها خارج از کشور در همین جنگ ثابت کردند که دلبستگی ووابستگی شان به ایران کمتر از ایرانی ها درون کشور نیست. خیلی از آنان از ما ناراضی اند. بسیاری شان احساس زخم خوردگی دارند. خیلی از آنها نسبت به رفتار حاکمیت نقد داشته و دارند. بسیاری از آنها به دولت و نظام سیاسی باور ندارند؛ اما به ایران باور دارند؛ ازاین رو حلقه وصل ایرانی ها در سراسر دنیا ارزش هویتی بسیار مهمی به نام مفهوم ایران و ایرانیت. از این منظر شما می بینید نوع واکنش ایرانی ها در خارج از کشور در این ایام نسبت به دشمن چه طور بود. این سرمایه بزرگی است.
اما چه باید بکنیم؟ من در آن کتاب مفصل عوامل رانش و کشش را نوشته ام. [این که] چه عواملی این ها را رانش داد که رفتند و چه عواملی می تواند کشش ایجاد نماید. من آن جا مفصل بحث کرده ام؛ مهم ترین مسئله کرامت و منزلت ایرانی ها است که باید به رسمیت شناخته شود. نکته دوم این است که تکثر ایرانی باید به رسمیت شناخته شود. منظورم تکثرِ فرهنگی، سیاسی و اجتماعی است. باید حقوق همه ایرانیان با هر گرایش، جنسیت و نگاهی به رسمیت شناخته شود. باید از این خط کشی های متعارف خودی و غیرخودی و بلوک بندی های کاذبی که بوجود آورده ایم و در پی آن رانش هایی شکل گرفت، پرهیز نماییم. قسمتی از بازسازی رابطه دولت با ملت در ارتباط با ایرانی ها خارج از کشور است. باید عناصر کششی را به شدت افزایش، و عوامل رانش را کاهش دهیم. این تدبیری است که می شود به کار برد و تصویرمان را نسبت به ایرانی ها خارج از کشور اصلاح نماییم. آنها تهدید نیستند، فرصت اند.
من معتقدم کسانیکه هویت، غیرت و شرافت ایرانی ندارند، ایرانی نیستند ولو اینکه فارسی صحبت کنند.
*ایران هراسی در طول این جنگ به شدت از طرف دشمنان ایران تقویت شد، با عنایت به این آسیب، به منظور جذب توریست خارجی، چه تمهیداتی را برای ترمیم چهره ایران در جهان درنظر دارید؟
مقوله ایران هراسی در ارتباط با روز گذشته و امروز نیست. ابررسانه ها سرمایه گذاری های سنگینی کرده اند برای اینکه دنیا را از ایران هراسناک کنند. آنها متدهای و روشهای فنی مختلف را به کار برده و تولید محتوای بسیاری انجام داده اند که تصویر جهانی نسبت به ایران؛ تصویری نامطلوب شود. متاسفانه موفق هم بوده اند. پیش از این ماجراها و به منظور جذب توریست من همراه با آقای رییس جمهور به تاجیکستان، آذربایجان، ازبکستان، گرجستان، ترکیه، امارات، مصر، مالزی، اندونزی و همه کشورهایی که اولویت های ما برای جذب توریست هستند سفر کردیم. یکی از نکته های مهمی که الان به نتیجه رسیده ایم که راجع به آن برنامه ریزی نماییم، تولید محتوا نسبت به واقعیت های ایران است. تصویری که در بیرون وجود دارد، تصویری واقعا ناصحیح است. آمار ما می گوید در دوماهه اول امسال قریب به شش میلیون و سیصد هزار نفر به ایران سفر کرده اند، بخصوص در روزهای عید. این ها که به داخل ایران می آیند یک تصویری از کشور ما در ذهن دارند که وقتی برمی گردند بطورکامل عوض شده است. همین اخیراً، سه هفته پیش، در یزد رویدادی داشتیم (دقیقاً دو روز پیش از جنگ) برای ثبت جهانی این شهر بعنوان شهر جهانی زیورآلات. رییس شورای جهانی صنایع دستی آمده بود، و تعدادی میهمان خارجی از کشورهای مختلف، جشنی برگزار شد که من هم در آن حضور داشتم. رییس شورای جهانی پس از بازگشت نامه ای بلندبالا برای ما نوشت که چقدر ایران زیباست و امنیت دارد. بطورکامل تصویری متفاوت از ورودش. این نشان داده است که ما نتوانسته ایم تصویر ایران را آن گونه که هست به جهانیان نشان دهیم. این ضعف ماست. برای اصلاح این تصویر احتیاج به پشتیبانی های مالی، تولید محتوای سنگین و رسانه داریم. ما رسانه بزرگ در اختیار نداریم و آنها از این امکان برخوردار می باشند. این واقعیتِ موجود است. علیرغم همه این فضاها سال قبل بالاتر از ۷میلیون و دویست سی هزار نفر توریست در کشور وارد شدند و پاسپورت های شان مهر خورد.
*سقف پذیرش توریست می تواند چقدر باشد؟
پانزده میلیون نفر.
*در بحث میراث فرهنگی، طی حمله رژیم صهیونیستی به ایران، هم شخص شما و هم شماری از چهره های شاخص میراث فرهنگی کشور نامه هایی را بر مبنای اقدام فوری برای پیشگیری از تهدید میراث فرهنگی ایران برای یونسکو فرستادید. واکنش یونسکو به این نامه ها چه بود؟
ما چندین نامه نوشتیم. هم از طرف میراث فرهنگی به یونسکو، هم از طرف گردشگری به سازمان جهانی گردشگری و همه بخش های دیگر ما به سازمان های جهانی مختلف نامه نوشتیم و اعلام نگرانی کردیم. به کشورهای عضو نامه نوشتیم. هدف ما پیش گیری بود و اینکه آنها به رژیم صهیونیستی هشدار بدهند. نامه ما به یونسکو به رژیم صهیونیستی منعکس شد و آنها تاکید کردند و هشدار دادند که مبادا به آثار و ابنیه تاریخی ایران تجاوزی شود. این حداقل های قضیه و یک رفتار حقوقی و پیش گیرانه است.
علاوه بر این اقدام حقوقی، وزارت متبوع شما چه اقداماتی عملی را در زمینه حفظ آثار و اشیای تاریخی در داخل انجام داده است. بطورمثال امروز عکسی در فضای مجازی منتشر گردید از اشیای واقع در موزه ایران باستان که بسته بندی شده و در مقابل آنها کیسه های شن قرار گرفته بود. اگر امکان دارد، در این رابطه توضیح دهید.
بله، ما تمام آثار باارزش، فاخر و تاریخی مان را در بسته بندی هایی که لازم بود، به مخازن امن منتقل کردیم. موزه ها تحت حفاظت قوی تری قرار گرفتند. یگان حفاظت ما چند هزار نیرو دارد که همه در آماده باش هستند. همه ظرفیت ها در این حوزه به کار گرفته شده است. در موزه هایی که اشیا بسیار بزرگ و تاریخی و پرارزش قرار دارد؛ بطورمثال لوح هایی که در ارتباط با تخت جمشید است، همکاران من با کار بسیار شبانه روزی با کیسه های شن (مثل زمان جنگ) سنگر ایجاد کردند که مبادا این آثار گرفتار خدشه شوند.
دیروز نشستی توسط معاونت میراث ما با مدیران و معاونین میراث تشکیل شد که من حضور داشتم. دو روز گذشته نیز دیداری بود بین معاون گردشگری ما با معاون گردشگری استان ها که باز در آن حضور داشتم و از نزدیک گزارشات استان ها را گرفتم و در جریان قرار گرفتم.
درباره آن بخش از آثار و میراث تاریخی که نگرانی نداشتیم از اینکه حادثه ای پیش بیاید آنها را باز و در اختیار مردم قرار دادیم. اما آن بخشی که نگرانی وجود داشت که موجب تجمع و وارد شدن خسارت به آثار باستانی شود، بخصوص در مورد موزه ها آنها را تعطیل کردیم؛ چون نمی توانیم در این شرایط موزه ها را باز نگه داریم. ان شاءالله طی روزهای آینده با عادی شدن شرایط موزه ها را باز خواهیم کرد. زندگی جریان داشت ولی ان شاءالله جریان سریع تری خواهد گرفت.
واقعیت این است که ما میراث فرهنگی و گردشگری را با جنگ و در دل جنگ اداره کردیم، با رعایت همه پروتکلهای بین المللی.
*در آخر، نگاه کلی تان به این برهه دوازده روزه در تاریخ ایران چه طور است؟
این روزها هم سخت و هم تلخ گذشت؛ ولی خب این هم برشی از تاریخ ایران زمین است که باید هم امروز و هم آیندگان آنرا تحلیل کنند. این را فراموش نکنیم که جامعه ایران در مقابل قدرت های بزرگ جهانی یعنی ناتو مقاومت کرد. خیلی ها مفهوم جنگ را به ایران و اسرائیل تقلیل می دهند، در حالیکه واقعا این گونه نبود. بخصوص اینکه با حمله آمریکا این ماجرا عریان شد. اسرائیل بدون حمایت ناتو و آمریکا حتی یک روز هم قدرت مقاومت نداشت. امروز زرادخانه های اسرائیل بالاتر از جنگ غزه توسط ناتو درحال تامین شدن است. این واقعیت تلخی است که در این روزگار تلخ با آن مواجهیم. فراموش نکنیم اسرائیل جنگ شش روزه داشت و اعراب را تسلیم و بعد تحقیر کرد و تا امروز بازهم بعنوان قدرت برتر در بین اعراب و دنیای اسلام درحال قدرت نمایی است؛ ولی در دوازده روز جنگ با ایران گرفتار فرسایش، و تسلیم شد و بطور رسمی آمریکا که در واقع متولی واقعی این رژیم است تقاضای ترک مخاصمه کرد و ایران به این تقاضا جواب مثبت داد. این نکته مهمی است که نشان داده است ایران و ایرانی شکست ناپذیر است؛ چونکه ایران تاریخ و تمدن و ریشه ای دارد که در آن شکست معنایی ندارد.
۴۷۲۳۲
منبع: فراجا
این پست فراجا را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این پست فراجا